Od jakiegoś czasu mniejszości narodowe w Londynie oznaczają dla nas głównie Polaków, z literatury znamy oczywiście Hindusów, Pakistańczyków czy Chińczyków. Niektórzy doczekali się świetnych portretów literackich, chociażby w „Brick Lane” czy w „Białych zębach”. Naomi Alderman zabiera czytelnika do kolejnej zamkniętej i hermetycznej grupy zamieszkującej północno-zachodnią dzielnicę Londynu prosto w świat ortodoksyjnych Żydów.
Powieść zaczyna się w momencie niezwykle trudnym dla tej małej społeczności – umiera raw Krushka, duchowy przywódca cieszący się ogromnym szacunkiem. Na jego pogrzeb powraca z Nowego Jorku jego córka, Ronit, która wiele lat temu po kłótni z ojcem opuściła duszną atmosferę Hendon. Jest lesbijką, do tego ma romans z żonatym mężczyzną, nosi wyzywające zdaniem Żydów ubrania i je niekoszerne rzeczy. Trudno się dziwić, że jej przyjazd wywołuje sporo zamieszania.
Na Ronit czeka niecierpliwie jej dawna kochanka, która nie potrafiła opuścić Hendon, a w chwili obecnej jest żoną kuzyna Ronit, rabina i zarazem najpoważniejszego kandydata do objęcia schedy po zmarłym rawie. Mamy więc klasyczny trójkąt miłosny w scenerii niemalże egzotycznej, przynajmniej dla mnie. Jednocześnie Londyn odmalowany jest tu z dokładnością i pietyzmem, podobnie zresztą jak sporo żydowskich tradycji.
Książkę Alderman czyta się bardzo przyjemnie, historia wciąga i nawet jeśli część postaci nie jest zbytnio pogłębiona, to opowieść toczy się wartko i lekko. Mnie podobały się bardzo zaczynające większość rozdziałów krótkie wprowadzenia do różnych wierzeń i obyczajów żydowskich, które chociaż uproszczone, niejednokrotnie wydały mi się mądre i warte zapamiętania. Poleam więc jako lekturę na jeden lub dwa całkem przyjemne wieczory!
No Comments