Na drugą książkę autorki „Dziewczyny z pociągu” wielu czytelników czekało z niecierpliwością. Debiutancki thriller Pauli Hawkins niewiele osób zostawił obojętnymi – jedni się nim zachwycili, inni przeżyli głębokie rozczarowanie. Należałam do osób, którym „Dziewczyna z pociągu” podobała się w stopniu umiarkowanym, nie żałowałam jednak czasu poświęconego na lekturę. Niewątpliwie napisanie kolejnej książki było sporym wyzwaniem. Jak usiąść do pracy, kiedy pierwsza książka została tak wielkim bestsellerem?
Paula Hawkins nie poszła na łatwiznę. Podobnie jak J. K. Rowling, która po zakończeniu cyklu o Harrym Potterze postanowiła udowodnić sobie i innym, że potrafi napisać coś całkowicie odmiennego, autorka „Dziewczyny z pociągu” zmierzyła się z nowym wyzwaniem. „Zapisane w wodzie” to właściwie powieść obyczajowa z elementami thrillera, całkiem inna niż historia jeżdżącej pociągami Rachel. Niestety, trzeba od razu powiedzieć, że efekt nie jest całkiem udany.
Rzecz dzieje się w niewielkim miasteczku gdzieś na północy Anglii. W płynącej nieopodal rzece życie straciło już kilka kobiet. Pierwsza została tu utopiona kilkaset lat temu, ponieważ oskarżono ją o czary. Kolejne rzucały się w toń dobrowolnie, a przynajmniej nie znaleziono śladów przestępstwa. Ostatnią z nich była Nel Abbott, matka nastoletniej Leny, ogarnięta obsesją na punkcie kobiet skaczących do Topieliska. Policja prowadzi niemrawe śledztwo, a prywatne dochodzenie rozpoczyna siostra Nel. Sprawa jest tym bardziej zagmatwana, że niedługo przed tym tragicznym wydarzeniem w tym samym miejscu utopiła się najlepsza przyjaciółka Leny. Czy naprawdę obie popełniły samobójstwo?
O ile pomysł na książkę wydaje się niezły, a samo miasteczko odmalowane jest bardzo sugestywnie, o tyle wykonaniu można sporo zarzucić. Największą słabością powieści jest to, że jest po prostu nudna. Ani Jules, ani Lena, ani żaden inny bohater nie budził we mnie emocji. Nie współczułam ich, nie przejmowałam się ich losem, nie umiałam ich polubić. Wszyscy snują się po miasteczku, wspominają, ale brak w ich poczynaniach zaangażowania. A może to ja, czytelniczka, nie umiałam się zaangażować?
Nie pomaga też nadmiar narratorów i fakt, że trudno ich rozróżnić. Gdyby nie informacja na górze strony, kogo dotyczy dany rozdział, musiałabym co chwilę cofać się i sprawdzać, o kim czytam. Wszyscy mówią takim samym głosem, monotonnym i lakonicznym. Być może warto od początku lektury notować, kto jest kim, niemniej wydaje mi się, że w powieści o tak dużej liczbie bohaterów i narratorów autorka powinna pokusić się o nadanie każdemu bardziej wyrazistych cech, także językowych.
Całość w pewnym stopniu ratuje zakończenie. Ostatnie sto stron czyta się już nieźle, a rozwiązanie zagadki nie jest zbyt oczywiste. Nie wiem jednak, czy to wystarczy, żeby zatrzeć wcześniejsze złe wrażenie. Zamysł był ambitny, za co autorce należą się słowa uznania, szkoda jednak, że nie udało jej się sprostać zadaniu.
Niewykluczone, że podobnie jak w przypadku „Dziewczyny z pociągu”, znajdą się czytelnicy, którym książka się spodoba. Ja się trochę wynudziłam, cieszę się więc, że chociaż końcówka była nie najgorsza. Sprawdźcie sami i dajcie znać, co sądzicie!
Moja ocena: 3/6
Paula Hawkins "Zapisane w wodzie"
Tłum. Jan Kraśko
Wydawnictwo Świat Książki 2017
No Comments