Ojciec zaginionej nastolatki wraca do miejsca, w którym widziano ją po raz ostatni. Od tragedii minął rok. Nikt go tam nie chce, a prośby o pomoc w odnalezieniu córki spotykają się z niechęcią. Czym sobie na to zasłużył? I co stało się z Adą, która tak bardzo nie chciała jechać na wakacje z rodzicami, a potem z nich nie wróciła?
Z każdą kolejną książką Wojciech Chmielarz udowadnia, że jest bardzo dobrym pisarzem, którego po prostu trzeba znać. „Żmijowisko” to thriller psychologiczny z wątkiem kryminalnym w tle, a tym, co zazwyczaj nazywany tłem obyczajowym na pierwszym planie. Zaginięcie Ady jest tylko jednym punktem na osi tajemnic, skrywanych uczuć i występków. Śledzimy zarówno to, co do niego doprowadziło, jak i to, co było dalej. Na zmianę przenosimy się rok wstecz, by następnie wrócić do teraźniejszości, a od czasu do czasu dowiadujemy też tego, co działo się pomiędzy. W ten sposób prawda wychodzi na jaw powoli, mnożą się kolejne pytania. Wydaje nam się, że zaczynamy coś rozumieć, ale cóż z tego? Na końcu autor i tak wystrychnie nas na dudka. Zakończenie zostawi nas bez tchu, z mętlikiem emocji i refleksji.
Tytułowe Żmijowisko to miejscowość, dziura właściwie. Działa tu agroturystyka, której właściciele ledwie wiążą koniec z końcem. Kamila i Arek, rodzice Ady, przyjechali tu na doroczny zjazd znajomych Kamili ze studiów. Arek nie czuje się mile widziany. Ożenił się z Kamilą, bo przytrafiła im się Ada. Ciąża pokrzyżowała ich plany, ale ułożyli sobie jakoś życie. Niemniej kiedy dawny chłopak Kamili Robert przyjeżdża na zjazd z piękną, czarnoskórą dziewczyną, w dodatku modelką i celebrytką, zarówno Kamila, jak i Arek, czują zazdrość i niechęć.
Co ciekawe, to właśnie pół-Nigeryjka Adaoma stała się moją ulubioną postacią. Trudno zresztą, żeby było inaczej. Autor w wiarygodny sposób buduje postać dziewczyny, która ma ambicje na coś więcej, niż przypadło jej w udziale, ale nie może wyrwać się ze świata, który przypadł jej w udziale. Targają nią rozterki, jest empatyczna i interesująca. Chmielarz nie zaniedbał też bohaterów drugoplanowych. Wszyscy są soczyści, wielowymiarowi i potrafią zaskoczyć. Może najmniej interesująca jest córka sąsiada, Sabina, która budzi fascynację syna gospodarzy Żmijowiska.
Żmije dawno już zniknęły z miejscowości, w której toczy się akcja, ale ludzie potrafią być równie jadowici, a rany, które sobie zadają, ślimaczą się latami. Lektura „Żmijowiska” potrafi zaboleć. Chmielarz pokazuje, jak straszne rzeczy potrafimy wyrządzić sobie z miłości i jak wiele ukrywamy, czasem nawet sami przed sobą. Koniecznie przeczytajcie.
Moja ocena: 5/6
Wojciech Chmielarz "Żmijowisko"
Wydawnictwo Marginesy 2018
No Comments