Kilka dni temu spytałam jedną z grup studentów, czy wybierają się na Pyrkon. Większość miała puste twarze, kilka osób stwierdziło, że chyba tak, ze trzy osoby przejawiły entuzjazm. A jeden student zapytał z całkowicie nieukrywanym niedowierzaniem:
– Pani też się wybiera?
Odpowiedziałam, że oczywiście, i spytałam, czy go to dziwi. Odparł, że tak, ale nie potrafił powiedzieć, dlaczego. Może to sobie dopowiadam, ale widziałam wyraźnie, że jego zdaniem Pyrkon to rozrywka dla młodzieży i nie wyobraża sobie, co właściwie miałabym tam robić. Poważna wykładowczyni na konwencie?
Otóż, szanowni państwo, życie nie kończy się po trzydziestce. Być może niektórzy sobie tak to widzą – na studiach trzeba się wyszumieć, potem jeszcze rok czy dwa można się poobijać, udając, że się szuka pracy, ale reszta życia upłynie na harowaniu, płaceniu rachunków i odbieraniu dzieci z przedszkola. Na pewno nie zaś na przebieraniu się i spędzaniu weekendu w tłumie roześmianych ludzi odgrywających jakieś scenki, walczących na miecze, grających w quidditcha i w planszówki. Z przyjemnością informuję, że weekend można tak spędzić niezależnie od wieku. Co więcej, znam całkiem dorosłych i poważnych ludzi, którzy tak spędzają całe życie!
W moim domu chodzenie na Pyrkon i ewentualnie na inne konwenty, które odbywają się gdzieś w pobliżu, stało się już oczywistością. Młoda miesiącami planuje przebranie, ja odgrażam się, że w przyszłym roku też do niej dołączę, studiujemy program, czytamy książki zaproszonych gości, żeby wiedzieć, co w trawie piszczy. Oczywiście potem jest zawsze za krótko, za szybko, za mało czasu, żeby się wszystkim nacieszyć, ale to nie szkodzi – wiemy, że za rok będziemy tu znowu.
Przyznam jednak, że w tym roku pyrkonowanie było wyjątkowo trudne, choćby dlatego, że pierwszym zetknięciem większości uczestników z imprezą było to:
Coś chyba w tym roku nie zagrało, bowiem w kolejce po odbiór preakredytacji stało się dłużej, niż trwa obejrzenie jednego odcinka większości seriali. Przypuszczam, problemem była po prostu rekordowa frekwencja. Nie znamy jeszcze ostatecznych liczb, ale podobno do soboty, do godziny dwunastej, na Pyrkonie odnotowano 30 tysięcy gości!
Na szczęście atrakcji było tak wiele, że wspomnienie o kolejce powinno się szybko zatrzeć. Co więc można robić na Pyrkonie, będąc poważną wykładowczynią po trzydziestce? 😉
Można grać w gry planszowe, które chcemy przetestować, zanim zdecydujemy się na zakup.
Można oddać się szałowi zakupów na jednym ze stoisk (podobno było ich ponad 200).
Można pójść na prelekcję o książkach, filmach, fantastycznych stworzeniach i światach, na warsztaty rysunku i pisania, na konkurs wiedzy o ulubionym serialu, na wymianę książek.
Można zachwycać się pomysłowością poprzebieranych ludzi i tym, jak dopracowane są ich kostiumy.
Warto zachwycić się wystawą LEGO, na której można było zobaczyć takie cuda, jak maszyna losująca zbudowana z klocków.
Koniecznie trzeba kupić jakąś książkę. My co roku przynosimy coś nowego, powoli odkrywając nowych autorów i nowe serie.
A najlepiej po prostu wtopić się w tłum i cieszyć tym, że wokół jest tyle uśmiechniętych ludzi, którzy na te trzy dni przenoszą się niemalże całkowicie w świat fantazji. Kto by nie chciał od czasu do czasu zamieszkać w jakiejś książce?
Słyszy się czasem narzekania, że Pyrkon zrobił się zbyt wielki, że przychodzą ludzie, którzy nie mają pojęcia o tym, co to jest fandom i czym różni się LARP od RPG. Cóż jednak z tego? Może ci, którzy przyszli tylko popatrzeć, sięgną wkrótce po jakąś książkę fantasy, obejrzą serial, kupią sobie grę? Może ich dzieci będą kiedyś miesiącami przygotowywać imponujące kostiumy? Cieszmy się tym, że tyle osób chce spędzić weekend w świecie fantazji i nie zastanawiajmy, czy są prawdziwymi fanami.
No Comments