Długo przyszło nam czekać na trzecią część cyklu piastowskiego. W międzyczasie Elżbieta Cherezińska napisała „Turniej cieni” (który podoba mi się najbardziej ze wszystkich jej książek) i dwutomowy cykl „Harda” i „Królowa”, opowiadający o córce Bolesława Chrobrego. Miłośnicy jej książek czekali jednak na Władka, na to, żeby ten niski książę, który sam kazał nazywać się Łokietkiem, sięgnął wreszcie po koronę.
Cierpliwość, tak srodze wystawiana przez autorkę na próby, została nagrodzona. Książka jest gruba i spełnia wszystkie oczekiwania. Jest w niej Władek, równie niezmordowany i nieco dojrzalszy niż w poprzednich tomach. Jest Rikissa, piękna i zrównoważona, jest Michał – „złoty smok”, są Kalina i Jemioła, rycerski Henryk z Lipy i ambitna Eliška. Są też nowi bohaterowie – intrygujący rycerze zakonni (krzyżowcy, szpitalnicy i templariusze), jest przeurocza postać Borutki i wielu innych. Jak zwykle podczas lektury książek Cherezińskiej bywa, trudno się początkowo połapać, zwłaszcza jeśli poprzednią część cyklu czytało się zaraz po tym, jak się ukazała, czyli ładnych kilka lat temu.
Pamiętać należy, że cały cykl piastowski to próba wypełnienia luk w naszej historii. O wielu postaciach nie wiemy nic ponad to, że żyły, a nawet to nie zawsze jest pewne. „Płomienna korona”, podobnie jak poprzednie książki w serii, nie jest reporterskim zapisem drogi Władysława Łokietka do korony. To raczej wizja autorki, w miarę prawdopodobna. Nie jestem w stanie ocenić, na ile jest wierna faktom, a opinie znajomych historyków są podzielone. Ufam jednak autorce, która wertuje stare dokumenty i wydobywa na światło dzienne wszystko, co się da, dopowiadając swoją wersję wydarzeń tylko tam, gdzie wersja prawdziwa nie jest znana.
Nietrudno zresztą pamiętać o tym, że mamy do czynienia z fikcją. Nie brak w „Płomiennej koronie” elementów fantastycznych. Prasłowiańskie bóstwa ożywają, a walczący z poganami Krzyżacy nie raz nie będą mogli uwierzyć własnym oczom. Niektórym czytelnikom te motywy przeszkadzają, ja jednak nie mam nic przeciwko nim.
Wierzcie lub nie, ale przeczytanie „Płomiennej korony” zajęło mi dwa dni. Byłam na siebie zła – chciałam czytać nieco wolniej, przez kilka dni wracać do ulubionych bohaterów. Lektura tej książki nie jest może literacką ucztą, a do warstwy językowej mogłabym mieć kilka zastrzeżeń, ale cóż z tego? Dla mnie cykl piastowski to przede wszystkim pożywka dla wyobraźni. Czytając go, uświadamiam sobie, jak mało wiem o naszej historii i jak wiele się w niej kryje fascynujących opowieści. Trzy tomy to 2600 stron, czyli kilka, a nawet, jeśli jesteście bardziej ode mnie rozsądni lub akurat nie macie urlopu, kilkanaście wieczorów czystej rozrywki. A pod koniec i tak będzie wam mało. Czekam na kolejne opowieści, w międzyczasie znowu wertując książki historyczne i przeglądając Wikipedię w poszukiwaniu informacji o dzieciach, mężach, kuzynkach i innych krewnych bohaterów, których nie poznałam na lekcjach historii, a teraz chciałabym o nich wiedzieć więcej i więcej.
Moja ocena: 5/6
Poprzednie części cyklu:
No Comments